Bugün günlerden 26 Şubat 1992, Azerbaycan'ın Karabağ bölgesinde çok şirin bir kasaba olan Hocalı'da Ermenistan'a bağlı silahlı kuvvetlerin sivil halka karşı yaptığı bir katliamın başlangıç günü... Erkek, kadın, çocuk, yaşlı... Acımadılar.
O gün doğan biri bugün 22 yaşında genç, yakışıklı, güzel ve eğlenceli birileri oldular ama Hoca'lıda doğan ya da doğmayı bekleyen bebeklerin böyle bir şansı hiç olmadı.
Doğmadan neden ölürdü ki insan? Neden öldürülürdü? İnsan insanı neden öldürürdü? Azrail'in işiydi bu, gerek yoktu yardımcı faktörlere. Neden vazgeçerdi bir insan, insanlığından? Neyse Hoca'lıda o gün yaşayanların ya da yaşamı elinden alınanların tek suçu İsrail yada ABD pasaportu olmamasıydı sanırım.
We the people... Amerikan anayasasının başında yazar bu ifade... Nerede? Hani? İnsanlıkları nerede? Irak'ta 1 milyon sivil öldürülürken Beyaz Saray sözcüsü basın toplantısına çıktı ve "Özür dileriz, kimyasal silahlar yokmuş(!)" "Özür dileriz" "sorry" ölen 1 milyon sivil insan... Tecavüze uğrayan, yaralanan, sakat kalan, deliren insanlar hariç tabi, tüm onlar için kocaman bir özür diledi o we the people diyen insanlar. Çok şirinler, biz de dedik "adamlar özür diledi, napsınlar Saddam'dan kurtardılar Irak halkını, kalan sağlar bizimdir.."
Biz her zaman bal tutan parmağı yalamanın peşine düştük durduk. O eller, parmaklar kan dolu hiç görmedik...
Bizim insanımız da Çernonil'den sonra bi değişti. Böyle insanlığını unuttu. Acıma duygusu, sevme duygusu körleşti. Avrupa'lı olcaz olcaz diye diye, körleştirdik bazı duygularımızı... Hayvana, insana, doğaya, adama, kadına, kendimize bile saygımız, sevgimiz kalmadı.
Şimdi ne alaka demi başlıkla, bitişatın. Ne önemi var Dini, dili, ırkı.. Zor zanaat insan olabilmek, insan gibi yaşayıp yaşatabilmek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder